Son zamanlarına doğru kendisiyle yüzyüze görüşmeyi kabul etmeyen ve mektuplarla iletişim kurduğu hayranı olan bir dul kadın tarafından harçlık alan, son eseri Pathetique Senfoni’yi bitirdikten hemen sonra ölen, Robert Schumann ve Johannes Brahms romantizminden etkilenmiş, senfonik şiirlerinin ilham perisi ise Franz Liszt olan, eşcinsel olduğu da rivayet edilen, içindeki melankoliyi ve bundan kaynaklanan korkuyu sadece şeytanın bilebileceğini düşünen, Jascha Heifetz kemanından ve London Symphony Orchestra’sından huşu içinde dinlemeyi sevdiğim , Cemal Reşit Rey’de her yıl mutlaka adına konserler düzenlenme ihtimali yüksek olan rus sanatçı…
Brezilya’dan artist olmak için Avrupa’ya gelen genç bir kadının yavaştan yükselişine müteakip, sonrasında namusuyla para kazanamayacağını ve söz verdiği ailesine mahçup düşmemek için geri dönemeyeceğini anlamasıyla, kendini fahişeliğe verip akabinde paraya para dememesine sebebiyet veren müşteriler bulurken aşk tuzağına kapıldığı -aynı zamanda müşterisi- iki adamla tanışıp birisiyle içindeki duygusallığı, birisiyle de içindeki içgüdüsel mazoşizmi keşfetmesiyle arada kalan duygudurum bozukluğunu evirip çevirip doymuşlukla sonlandırarak yaşama yeniden başlama düzenini başarma histerisiyle kanalize olma öyküsünü barındıran, Paulo Coelho’nun önsözünde, tabir-i caizse ‘kitaplarında sevgiyi, yüreği buluyoruz ve hep sevgi istiyoruz biz senden’ diyen hayranına adadığı kitabı…